WYGRANA Z SANTANDER S.A.!

Szanowni Państwo,

z przyjemnością informujemy, że Sąd Okręgowy w Poznaniu XVIII Wydział Cywilny w składzie SSO Anna Mikołajczak wyrokiem z dnia 3 listopada 2022 roku wydanym w sprawie prowadzonej pod sygn. akt XVIII C 2030/20 z powództwa Santander Bank Polska S.A. z siedzibą w Warszawie przeciwko klientom Kancelarii o zapłatę

oddalając roszczenie główne banku wywiedzione przeciwko kredytobiorcom o zapłatę z tytułu wypowiedzianej umowy kredytu ZASĄDZIŁ od kredytobiorców na rzecz banku kwotę równą wypłaconemu kapitałowi, tj. 378 682,93 zł (trzysta siedemdziesiąt osiem tysięcy sześćset osiemdziesiąt dwa 93/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

Sąd w 2/3 obciążył bank kosztami postępowania, a kredytobiorców w 1/3, a kwestię szczegółowego rozliczenia pozostawił referendarzowi sądowemu.

Co istotne, kredytobiorcy w sprawie tej zdecydowali się na aktywną formę obrony i złożyli powództwo wzajemne. W odniesieniu do niego Sąd:

USTALIŁ, że zawarta w lipcu 2006 roku z pozwanym Umowa o Kredyt na cele mieszkaniowe EKSTRALOKUM waloryzowany kursem CHF jest w całości NIEWAŻNA oraz

ZASĄDZIŁ od banku na rzecz kredytobiorców kwotę 204 933,52 zł (dwieście cztery tysiące dziewięćset trzydzieści trzy 52/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 134 579,88 PLN od dnia 17 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 70 353,64 PLN od dnia 8 września 2021 r. do dnia zapłaty.

Sąd w CAŁOŚCI obciążył bank kosztami postępowania w tym zakresie, a kwestię szczegółowego określenia kwot pozostawił do ustalenia referendarzowi sądowemu.

Jak wskazano już wyżej, sprawa była o tyle nietypowa, że dotyczyła kredytu wypowiedzianego przez bank, co do którego to właśnie kredytodawca złożył pozew wywodząc swoje roszczenia z ważnej w jego ocenie umowy. Pomimo tego nietypowego stanu faktycznego Sąd uznał, że niemożliwym jest uznanie roszczenia Banku oraz potraktowanie umowy obarczonej klauzulami abuzywnymi jako ważnej i wiążącej. Bank w toku procesu zmodyfikował jednakże pierwotnie złożone w sprawie powództwo i zgłosił, opiewające na znacznie niższą niż początkowo żądana kwotę, roszczenie ewentualne (na wypadek uznania przez sąd, że umowa pozostaje nieważna) obejmujące zwrot jedynie kapitału kredytu. To właśnie ono, jako żądanie restytucyjne, uwzględnione zostało przez sąd w następstwie ustalenia nieważności umowy.

W ustnych motywach orzeczenia Sąd zgodził się w pełni z argumentacją konsumentów, iż postanowienia umowy kredytu kształtowały ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny i rażąco naruszający interes kredytobiorców. Na ocenę Sądu wpłynęło głównie to, że postanowienia wiążące kwotę kredytu z walutą CHF narażały kredytobiorców na nieograniczone ryzyko kursowe, o którym nie zostali należycie poinformowani przez bank. Naruszona została również zasada równorzędności stron. Informacje, jakie bank udzielił kredytobiorcom przy zawieraniu umowy były w ocenie Sądu niewystarczające. Dodatkowo także wykorzystanie klauzul abuzywnych we wzorcu umowy nie pozwalają na uznanie, że umowa mogłaby istnieć bez tych postanowień.

Sprawę prowadzi Beata Strzyżowska radca prawny oraz Justyna Fabiszak aplikant radcowski