SĄD MUSI UDZIELIĆ ZABEZPIECZENIE WS FRANKOWEJ - JEST PYTANIE PREJUDYCJALNE DO TSUE!

Szanowni Państwo,

dnia 3 maja 2022 r. do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wpłynął wniosek Sądu Okręgowego w Warszawie o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym (sygn. C-287/22).

Sąd krajowy, rozpoznając sprawę z powództwa kredytobiorców przeciwko Getin Noble Bank o ustalenie i zapłatę postanowił zwrócić się do TSUE o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie prejudycjalne:

CZY w świetle zasady skuteczności i proporcjonalności art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13 sprzeciwiają się takiej wykładni przepisów krajowych lub orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którymi sąd krajowy może - w szczególności ze względu na ciążące na konsumencie obowiązki rozliczenia się z przedsiębiorcą albo dobrą sytuację finansową przedsiębiorcy - nie uwzględnić wniosku konsumenta o zarządzenie przez sąd środka tymczasowego (zabezpieczenia powództwa) polegającego na zawieszeniu na czas trwania postępowania wykonywania umowy, która prawdopodobnie zostanie uznana za nieważną na skutek usunięcia z niej nieuczciwych warunków umownych?

W uzasadnieniu postawionego pytania Sąd krajowy stwierdził, że w przypadku, gdy eliminacja nieuczciwych warunków umownych wiąże się ze stwierdzeniem nieważności umowy kredytu, stosowne środki zabezpieczające (takie jak zawieszenie obowiązku spłaty rat kapitałowo-odsetkowych wynikającego z tej umowy na czas trwania postępowania) co do zasady są niezbędne dla zapewnienia pełnej skuteczności przyszłego orzeczenia. Jak wskazał Sąd krajowy, „nie sposób bowiem nie zauważyć, że najczęściej to właśnie konsumenci, składając przeciwko bankowi powództwo cywilne o stwierdzenie nieważności umowy kredytu i o zasądzenie odpowiednich kwot tytułem rozliczenia takiej nieważnej umowy, w dalszym ciągu - tj. także po wniesieniu pozwu - regulują raty kredytu w wysokości żądanej przez bank”.

Zdaniem Sądu nieuwzględnianie wniosków kredytobiorców o udzielenie zabezpieczenia penalizuje bardziej konsumenta aniżeli przedsiębiorcę, co podważa skuteczność Dyrektywy 93/13. Nie przywraca również w pełni rzeczywistej równowagi między prawami i obowiązkami stron, albowiem to konsument (a nie przedsiębiorca) - w celu dochodzenia swych praw zmuszony będzie inwestować kolejne zasoby finansowe i czasowe, inicjując kolejne postępowanie sądowe w celu wyegzekwowania świadczeń nienależnie uiszczonych na rzecz banku.

Ponadto Sąd wskazał, że na szczególną ochronę zasługują kredytobiorcy, którzy uiścili na rzecz banków kwotę przewyższającą wartość udzielonego kredytu.

Na tak postawione pytanie Sąd zaproponował następującą odpowiedź: wykładnia przepisów krajowych oraz orzecznictwo krajowe, nie mogą w sprawach „frankowych” dawać sądowi krajowemu możliwości nieuwzględnienia wniosku konsumenta o zarządzenie przez sąd środka tymczasowego w postaci wstrzymania wykonywania umowy.

Z niecierpliwością czekamy na szybką reakcję TSUE oraz prokonsumencką wykładnię przedmiotowego pytania.

Beata Strzyżowska radca prawny